Դիլիջանը տեսախցիկից այն կողմ

• Արդեն երկուս ու կես ամիս է, ինչ լուսանկարչության ընտրության խումբ եմ հաճախում, և կխոստովանեմ, որ դա շատ մեծ դեր է խաղացել իմ կյանքում։ Փոխվել է իմ աշխարհայացքը, ամենքին և ամեն ինչին նայում եմ լուսանկարչի աչքերով։ Ուրբաթ օրը, Ավագ դպրոցի սովորողներով գնացել էինք Դիլիջան: Աշնանային Դիլիջանը ինձ շատ էր ոգևորել իր գույներով։ Ամեն ինչ այնքա՜ն գեղեցիկ էր, որ չէի կողանում ձեռքիցս վայր դնել լուսանկարչական ապարատը: Այնտեղ ավելի գնահատեցի մարդկանց, նրանց գեղեցկությունն ու յուրահատկությունը: Ես հպարտ էի զգում ինձ այն պահին, երբ ֆոտոնկարում էի մարդկանց և նրանք հավանում էին իմ դրանք: Ընկեր Մարթան շատ գեղեցիկ և հմայիչ է նկարներում․ ինձ դուր էր գալիս նրան լուսանկարելը, որովհետև նրա շնորհիվ բոլոր նկարները ավելի հաջող են ստացվում: Ճամփորդության ընթացքում ես զգացի, որ իմ մտքերը և հայացքները տարբերվում են։ Ես բնությանը, մարդկանց, որպես տեսարանի մասեր էի ընկալում։ Ամեն ինչին նայում էի որպես նկար։ Մտքով պատկերներ էի կառուցում և ֆոտոապարատի օգնությամբ կյանքի էի կոչում դրանք: Որքան շատ էի նկարում , այնքան շատ էին նկարելու մտքեր ծնվում: Գոշ գյուղի մարդիկ, տները և տեսարաները տարբերվում էին՝ այնտեղ ամեն ինչ յուրահատուկ էր: Ընկերներս տեսնում էին մարդկանց աղքատությունը, հին տները, իսկ ես տեսնում էի մարդկանց հարուստ հոգեպես, իսկ տնակները այնքա՜ն գեղեցիկ ու յուրահատուկ․․․և իհարկե՝ անմահացնում այդ տեսարանները: Ահա և իմ լուսանկարները՝